Volgens haar ouders had ze de altijd al de gave om kinderen bezig te houden, ze op de meest rare momenten af te kunnen leiden en blij te maken. Niet heel gek dus dat de moeder van twee, Judith Griep (46) ervoor koos kinderverpleegkundige te worden. Dit ging uiteraard niet over één nacht ijs. Judith vertelt..
De van oorsprong Veenendaler studeerde toegepaste huishoudwetenschappen, wat tegenwoordig facilitymanagement heet, maar maakte na twee jaar de omzwaai naar de verpleging omdat dat meer in haar straatje paste. “Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat ik de verpleging in zou willen. En dan ook gericht naar kinderverpleegkunde,” vertelt ze. Met opzet deed ze een inservice-opleiding in het ziekenhuis in plaats van HBO-V, omdat ze op die manier zo algemeen mogelijk door het ziekenhuis opgeleid zou worden. Judith liep vervolgens stage op de afdelingen neurologie, orthopedie, traumatologie en – je raadt het al – de kinderafdeling.
Van hot naar her..
“Dat ik de kinderverpleegkunde in wilde was na de kinderstage overduidelijk, dus ben ik aangenomen bij de Beatrixkliniek van het UMCG in Groningen en heb daar mijn kinderaantekening gehaald.” Judith ontmoette toen haar partner en verkaste naar Rotterdam voor de liefde. Ze kwam te werken bij Het Sophia Kinderziekenhuis als transferkinderverpleegkundige en werd gespecialiseerd in zorg voor kinderen en ouders thuis. “Het mooie daaraan is om te merken hoe mensen in hun eigen omgeving toch ook wel snel opknappen en dat je de zorg die je in het ziekenhuis geeft ook heel goed thuis kan verzorgen.”
De yogafanaat werkte daar maarliefst twaalf jaar toen ze accountmanager werd voor een bedrijf die infuuspompen aan de thuiszorg leverde. “Dat trok me wel, dus ben dat gaan doen om er vervolgens achter te komen dat ik toch wel echt verpleegkundige ben, dus toen de tijd rijp was en ik heel veel heb geleerd, ben ik terug de zorg in gegaan.” Ze kwam terecht bij een zorginstelling in Den Haag, waar de werkdruk zo hoog was dat Judith bijna in een burn-out belandde. Ze nam ontslag. “Ik moest voor mezelf kiezen en ook al had ik nog niets anders, heb ik toch de knoop doorgehakt. Vanuit daaruit heb ik geprobeerd tot rust te komen en weer de oude Judith te worden die een leuke baan zoekt. En toen kwam Interchange voorbij..
"Bij Interchange merkte ik echt een verschil in benaderen"
Er kwamen meerdere vacatures voorbij en Judith solliciteerde bij meerdere zorginstellingen en uitzendbureaus. “Wat het prettige bij Interchange was, is dat ze meer vragende wijs uitzochten waar ik behoefte aan had, in plaats van zeggen dat je geïnteresseerd bent en een kwartier later aan de telefoon hangen om afspraken te maken. Dat is echt een verschil in benaderen. Heel prettig. Meer van dit kunnen we je bieden, denk er eens over na. Het hoeft niet allemaal op stel en sprong en kom maar gewoon gerust terug als je denkt dat het wat is. “ Zo gezegd, zo gedaan en Judith maakte een vervolgafspraak. “Er werd naar mijn wensen geluisterd. Ik had inmiddels vijftien jaar in de auto gezeten en in de file gestaan. Daar had ik geen behoefte meer aan. Ik wilde graag een werkplek dichtbij huis. En dat kon. Zo tekende ik mijn contract bij Interchange en ben ik gedetacheerd in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam.
Dat rugzakje met ervaring gaat weer open
“Eerst zag ik er wel tegenop om terug te gaan naar het Sophia, maar kwam op een andere afdeling terecht. Gelukkig weer terug op neurologie en neurochirurgie, wat ook wel weer vertrouwt is. En dat rugzakje gaat weer open en je ervaring kom er weer uit. Dat wordt gefinetuned, je verdiept je weer en dat is zalig. Het is heerlijk om weer lekker ouderwets met kinderen bezig te zijn. Met humor. Met een lach en een traan en natuurlijk met hele leuke collega’s.”
"Je weet opeens niet meer zeker hoe de toekomst van je kind eruit zal zien"
Op de vraag wat er nu zo leuk is aan kinderverpleegkundige zijn hoeft Judith niet lang na te denken. Dagelijks met zieke kinderen en hun bezorgde ouders werken zet je wel aan het denken, volgens haar. “Je weet ineens niet meer zeker hoe de toekomst van je kind eruit zal zien. Het is wel heel mooi om daar onderdeel van uit te mogen maken en het is niet alleen maar verdriet. Er zijn kinderen die herstellen en die daarna eigenlijk gewoon weer de oude zijn. Dat is zo goed om te zien. En daarnaast heb je natuurlijk ook beperkte en gehandicapte kinderen die je in al hun beperkingen, zo goed en zo kwaad als je kan, probeert bij te staan. Dat is soms aftasten, maar met ontzettend veel humor. Ik kan onwijs lachen met kinderen en ouders, terwijl je van te voren misschien nooit hebt bedacht dat het allemaal zo lollig kan zijn.
Zou Judith Interchange aanbevelen bij vrienden?
“Ja! Ik denk dat het heel erg afhangt van hoe je bent, maar ik heb wel gauw het idee gehad dat het een vertrouwt clubbie is. Het is niet te zakelijk, terwijl ze dingen wel heel zakelijk benaderen natuurlijk. Ze komen op voor je belangen, helemaal wat betreft contacten met ziekenhuizen. Ze weten wat ze doen en er hangt altijd een prettige sfeer.”